Wat is Amsterdam voor jou?
Amsterdam is voor mij een thuis, een speelruimte, een plek waar het gemakkelijk is om je te ontwikkelen en nieuwe interesses te verkennen. Voor mij als kind was dat heel fijn: als iets nieuws me dan weer leuk leek, was daar altijd wel iemand voor te vinden. Er zijn hier veel mensen en daardoor ook een grote diversiteit. Daardoor kun je makkelijker gelijkgestemden vinden. Vooral toen ik de kunst kant op ging drie jaar geleden. Toen ontdekte ik een hele nieuwe wereld vol kunstenaars, broedplaatsen en kunstinstellingen. Amsterdam is ook wel een bestemming waar mensen om deze reden ook naartoe komen.

Ik denk wel dat mensen meer zouden moeten spelen in de stad, de publieke ruimte voelt stijf. Als je kijkt naar een concept als terrassen bijvoorbeeld; het claimt de publieke ruimte, je wordt bediend, het voelt heel erg aristocratisch. Zomaar op een bankje zitten en wat drinken, voetballen of elke andere activiteit in de publieke ruimte wat niet gerelateerd is aan een onderneming, dat kan dan niet. Spelen zit wel in onze menselijke natuur en de stad zou er meer een plek voor moeten zijn. Ik zie weinig spelende kinderen of ouderen op bankjes. Waarom stoppen we ze weg? Spelende kinderen zijn al snel overlast, volledig toegankelijk voor ouderen wordt gezien als te duur en onnodig. De stad raakt hierdoor gesegregeerd.

Wat betekent open voor jou?
Ik houd me altijd bezig met de publieke ruimte. Dit brengt me vaak bij de vraag in hoeverre deze letterlijk open en toegankelijk is. Openheid onder mensen onderling is natuurlijk ook cruciaal, het vermogen om volledig open te staan voor het perspectief van de ander. We worden weinig geconfronteerd met andere meningen, denkbeelden en ideologieën, of gedwongen om deze serieus te nemen. We zijn niet vaak ergens ‘voor’, maar al snel ‘tegen’. Soms zelfs ‘tegen’ dat iemand in rust zichzelf kan zijn helaas.

Iets anders wat ik heel interessant vind, is de openheid van de taal. Mensen zijn heel bekrompen om het aanpassen van hun taal, terwijl het juist een verrijking is: de taal aanpassen voor de ander, het respecteren van dialecten en accenten, woorden uit andere talen mengen of straattaal. In Europa speelt dit sowieso denk ik; oud is goed, nieuw is slecht. We zijn heel nostalgisch, dat zorgt ervoor dat we niet vooruit kunnen en vast komen te zitten.

Waarom is het belangrijk om te blijven verbinden en welk persoon/collectief/organisatie (en waarom) is voor jou een verbinden?
Mensen zijn van nature sociale wezens. De stad in haar anonimiteit is een grote bron van eenzaamheid, er zijn daar meer mensen heel eenzaam dan waar dan ook. Het is belangrijk om in de stad die menselijke verbinding actief op te zoeken. Wanneer je een koptelefoon draagt, mis je bijvoorbeeld al snel zo’n mooie kleine menselijke interactie in de openbare ruimte. Zelfs uit onderzoek is gebleken dat er veel serotonine vrijkomt bij zo’n positief ontmoetinkje op straat of in de supermarkt. Daar worden mensen dus even gelukkig van. Door constant in technologie weg te duiken, sluit je dat al uit. Ouderen hebben daar veel moeite mee. Het is als een hek wat mensen om zich heen zetten.

Welke verhalen zijn voor jou het meest waardevol?
Ik denk de verhalen waar een bepaalde kracht uitstraalt, die noodzakelijk zijn om verteld te worden. Ik ben zelf groot fan van het dagboek van Anne Frank. Ik denk dat het een onbegrepen boek is tegenwoordig. Zij wordt eigenlijk niet eens meer gezien als een schrijver, meer als een figuur uit de tijd van de holocaust. Het is een van de mooiste verhalen in de Nederlandse taal en ik vind het raar dat het niet op die manier wordt gezien. Dat komt helaas ook doordat zij een jong meisje was. Daardoor wordt haar werk niet altijd even serieus genomen. Haar verhaal wordt gebracht alsof het iedereen had kunnen zijn uit die tijd, maar dat is helemaal niet zo. Er is een reden waarom haar verhaal zo groot is; omdat het echt heel goed is. In de jaren vijftig zeiden alle literatuurrecensenten ook dat het geweldig goed geschreven is. Anne Frank was in een ander scenario een van de allergrootste Nederlandse schrijvers ooit geworden. De noodzaak van een verhaal, het werken in crisis, vind ik echt het allermooiste. Het inspireert ook om in jezelf die kracht te vinden.

Hoe blijf je relevant in deze tijd?
Dat zit puur in jezelf; volledig accepteren dat jij, je verhaal, je stem, je creaties en je verhaal waarde hebben. Dan blijf je altijd relevant. De enige die bepaalt of je echt relevant bent, ben je zelf. Als je dat echt gelooft, maakt het niet uit of je voor jezelf tekent of dat doet voor een miljoen mensen.