Ode to Cindy Kerseborn | Cindy, you were such a colorful person, in every way!

This text was translated using AI and may contain errors. If you have suggestions or comments, please contact us at info.ode@amsterdammuseum.nl.

Dear, unforgettable Cindy,

In October 2014, my cell phone rang. I heard a neat voice addressing me as “you. You introduced yourself: Cindy Kerseborn, documentary filmmaker. And you asked if I wanted to participate in an exhibition about the well-known author Astrid H. Roemer. You had already picked and arranged everything: the location, the fee and the publicity, and you were in the process of inviting a total of 9 international artists, of which, to my surprise, I was one. The first exhibition “Roemer's triplets” was to take place at the beautiful Centrum Beeldende kunst in Amsterdam-Oost and would travel further after that. Cindy, in that first phone conversation I told you that I had just set up an exhibition of my latest work and as a true Amsterdamian you said, 'Oh! Then I'll jump on my bike right now and come see you!' 'Then I'll see you in a few days' I said, because it's in Diepenheim, 150 kilometers to the east. You thought that was a bit far and soon you were sitting on the couch at my house in Old West.

Cindy, you were such a colorful person, in every way! When you first came up the stairs you were like a 17-year-old boy, wearing a baseball cap, black skinny jeans and red Allstars on your feet, even though you were 57 at the time. But you could also look very feminine or very chic or in your own variation of Surinamese costume. You immediately made an autonomous and decisive impression on me, but you were also polite and modest.

Only 5 years I knew you, but in that time all kinds of things happened to me. My work as a visual artist got the framework I had been looking for all my life. (I am white myself, but grew up in 3 different Dutch former colonies, including Suriname, and in my visual work I search for the right attitude towards those defining periods in my childhood). Through you I got to know visual artist Iris Kensmil with whom I have become friends and enjoy working together, and also Chantal Tjin, your right hand and cultural producer.

We are very motivated to create a radiant tribute to you at the Amsterdam Museum!

To give an impression of how you were in life, I would like to quote the person who knew you best, besides your family: your life partner Abram de Swaan:

'Cindy loved life and she lived life to the fullest. She was, as it is called in somewhat bland Dutch, “a colorful personality. Indeed, she carried her opinions and emotions directly and resoundingly. She dressed joyously. She drove impeccably and cycled constantly through red lights. And she was an appearance: statuesque, dead straight and with a lively face under a graying afro hairdo.

Cindy was exceptionally brave and those who knew her better knew that she was also exceptionally timid. This seems like a contradiction, but there is also a correlation.

She would have been very embarrassed if she did not say what she did not like or if she did not interfere with an incident she did not like. And so she stood pontifically in front of the lectern during the new president's recruiting speech at a meeting of select patrons of the cinema and noted that there was not a dark face to be seen anywhere else in the room.

When on the street a boy was chewing out his girlfriend or, worse, raising his hand to her, Cindy would shout at him with her umbrella raised: “Does your mother know what you are doing?

She loved going to church, even abroad, and afterwards, to the astonishment of the clergyman, she used to address him quite forcefully about the content of his sermon.

Paul's word (1 Timothy 2:11) “A woman should be taught humbly and obediently” was wasted on her.

She didn't shy away from anyone. Once she was riding the subway on her way to the Arena, Ajax's stadium in Amsterdam, and in the carriage was also a mob of soccer fans from outside, chanting the oft-repeated cry, “Jews, Jews, Jews to the gas! Everyone in the compartment kept as quiet as a mouse. Except Cindy. She stood up, posted herself in front of the troop and said in a thunderous voice “Say, do you guys know what's coming out of your mouths. Do you actually know what you're saying? One of the fans wanted to say something back. 'No, quiet, you guys have yelled enough. Now I'm talking. That takes courage. None of those hooligans said anything more. Cindy could have been felled, not even with a punch, but with one word that everyone knows and that at the moment none of those dudes dared to say. But mold was not Cindy. At the next stop, she wisely got off. It was all filmed by a fellow passenger with his phone.

A shark bay by no means was Kerseborn. She had many friends and loved conviviality and togetherness. She was a family person and had much to spare for those she loved. I, the author of this post, can know because I was her life partner for seventeen years.'

Dear Cindy, one of the last times I spoke to you was during Keti Koti in the Oosterpark. We were all hoping for an apology from the king for slavery, but it would be 5 years away.

(You didn't get to experience that anymore, but maybe you got it up there, that he even used the word “forgiveness” in the end.)

You told me that you wanted to take our exhibition in its entirety to the Brooklyn Museum in New York and that you were looking for funds.

Again I was amazed at your boldness.

But it was not to come to that. In May 2019 you were diagnosed with cancer, and in September of that year you passed away. You had hardly told anyone that you were sick, you didn't want to say goodbye to life at all, you were still working on a documentary about Bea Vianen. Your death came as a big shock.

Dear Cindy, your work is not yet finished. You still had so much to offer Amsterdam and the world. You will be greatly missed. In this time of polarization, you could have brought nuance, but also clarity.

We would very much like to honor you and keep your person alive with an installation/exhibition in the Amsterdam Museum.

We are very grateful to the Amsterdam Museum, especially Imara Limon, for trusting us with this project.

Dear Cindy, we are doing it together!!! Wendela de Vries, also on behalf of Iris Kensmil, Chantal Tjin, Abram de Swaan and Jan Onland of the Cimaké Foundation

Cindy, je was zo’n kleurrijk persoon, in alle opzichten! Toen je de eerste maal de trap op kwam was je net een jongen van 17, met een basebalpetje op, een zwarte skinny jeans en rode Allstars aan je voeten, terwijl je toen 57 was. Maar je kon er ook heel vrouwelijk uitzien of heel sjiek of in een eigen variant van Surinaamse klederdracht. Je maakte op mij meteen een autonome en doortastende indruk, maar je was ook beleefd en bescheiden.

Slechts 5 jaar heb ik je gekend, maar in die tijd is er van alles met me gebeurd. Mijn werk als beeldend kunstenaar kreeg het kader waar ik al mijn hele leven al naar op zoek was. (Ik ben zelf wit, maar ben opgegroeid in 3 verschillende Nederlandse voormalige koloniën, oa Suriname, en in mijn beeldende werk zoek ik naar de juiste houding ten opzichte van die bepalende periodes in mijn jeugd.) Door jou heb ik beeldend kunstenaar Iris Kensmil leren kennen met wie ik bevriend ben geraakt en graag samenwerk, en ook Chantal Tjin, jouw rechterhand en cultureel producent.

We zijn we heel gemotiveerd om in het Amsterdam Museum een stralende ode aan jou te brengen!

Om een indruk te geven van hoe jij in het leven stond, citeer ik graag degene die jou, naast je familie, het best gekend heeft: je levenspartner Abram de Swaan:

‘Cindy hield van het leven en ze leefde met volle inzet. Ze was, zoals dat in een wat flets Nederlands wel heet, ‘een kleurrijke persoonlijkheid.’ Inderdaad, ze droeg haar meningen en emoties direct en klinkklaar uit. Ze kleedde zich joyeus. Ze chauffeerde onberispelijk en fietste almaar door rood. En ze was een verschijning: rijzig, kaarsrecht en met een levendig gezicht onder een grijzend afrokapsel.

Cindy was uitzonderlijk moedig en wie haar beter kende wist dat ze ook uitzonderlijk beschroomd was. Dat lijkt een tegenstelling, maar er is ook een samenhang.

Zij zou zich erg geschaamd hebben als ze niet zou zeggen wat haar niet beviel of als ze zich niet zou bemoeien met een voorval dat haar niet aanstond. En dus stond ze pontificaal voor de katheder tijdens de wervende toespraak van de nieuwe voorzitter op een bijeenkomst van selecte begunstigers der filmkunst en constateerde dat er verder in de zaal geen donker gezicht te bekennen was.

Wanneer op straat een jongen zijn vriendin stond uit te kafferen of, erger nog, de hand tegen haar hief, stoof Cindy daarop af met geheven paraplu: ‘Weet je moeder wel wat je daar doet!’, en daar had die knul dan niet van terug.

Zij ging graag naar de kerk, ook in het buitenland, en placht na afloop de geestelijke, tot diens verbijstering, indringend aan te spreken op de inhoud van zijn preek.

Het woord van Paulus (1Timotheus 2:11) ‘Een vrouw dient zich bescheiden en gehoorzaam te laten onderwijzen’ was aan haar niet besteed.

Ze ging voor niemand uit de weg. Ze reed eens met de metro op weg naar de Arena, het stadion van Ajax in Amsterdam, en in de wagon zat ook een meute voetbalfans van buiten, die de veelgehoorde kreet aanhief ‘Joden, Joden, Joden aan het gas!’. Iedereen in de coupé hield zich muisstil. Behalve Cindy. Ze stond op, posteerde zich voor de troep en zei met donderende stem ‘Zeg, weten jullie wel wat er uit jullie mond komt. Weet je eigenlijk wel wat je zegt?’ Een van de fans wilde wat terugzeggen. ‘Nee, stil, jullie hebben genoeg geschreeuwd. Nu praat ik’. Daar is moed voor nodig. Geen van die hooligans zei nog wat. Cindy had geveld kunnen worden, niet eens met een slag of stoot, maar met één woord dat iedereen kent en dat op het moment geen van die knullen durfde zeggen. Maar mal was Cindy niet. Bij de volgende halte stapte ze wijselijk uit. Het is allemaal door een medepassagier gefilmd met zijn telefoontje.

Een haaibaai was Kerseborn al helemaal niet. Ze had veel vrienden en hield van gezelligheid en saamhorigheid. Ze was een familiemens en had veel over voor degenen die haar lief waren. Ik, de auteur van dit bericht, kan het weten, want ik was zeventien jaar haar levensgezel.’

Lieve Cindy, een van de laatste keren dat ik je sprak was tijdens Keti Koti in het Oosterpark. We hoopten allemaal op excuses van de koning voor de slavernij, maar die zouden nog 5 jaar op zich laten wachten. (Jij mocht dat niet meer meemaken, maar misschien heb je het daarboven wel meegekregen, dat hij uiteindelijk zelfs het woord ‘vergiffenis’ gebruikt heeft.)

Je vertelde me dat je onze expositie in zijn geheel naar het Brooklyn Museum in New York wilde brengen en dat je op zoek ging naar fondsen. 

Maar zover mocht het niet komen. In mei 2019 kreeg je de diagnose kanker, en in september van dat jaar overleed je. Aan bijna niemand had je verteld dat je ziek was, je wilde helemaal geen afscheid nemen van het leven, je werkte nog aan een documentaire over Bea Vianen. Je overlijden kwam als een grote schok.

Lieve Cindy, jouw werk is nog niet af. Je had Amsterdam en de wereld nog zoveel te bieden. Je wordt ontzettend gemist. In deze tijd van polarisatie had je nuance, maar ook duidelijkheid kunnen brengen.

 Wij willen je heel graag eren en jouw persoon in leven houden met een installatie/expositie in het Amsterdam Museum.

We zijn het Amsterdam Museum, met name Imara Limon, heel erkentelijk voor het vertrouwen dat we krijgen voor dit project.

Lieve Cindy, we doen het samen!! Wendela de Vries, mede namens Iris Kensmil, Chantal Tjin, Abram de Swaan en Jan Onland van stichting Cimaké