Ode aan De Drag Queen - Meiden van Amsterdam | De nachtvlinders van Amsterdam moeten vrij kunnen fladderen

Lieve drag queen,

Wat heb je toch veel te verduren.

Je mocht vroeger niet met de poppen van je zus spelen, niet haar verkleedjurken aantrekken. Niet op mama’s hakken lopen als ze van huis was, niet haar juwelen omdoen voor de spiegel, en niet fantaseren dat je een prinses was. Je mocht je op school wel laten schminken als een clown of een nepsnor opdoen, maar geen lippenstift of nagellak dragen. Niet je haar te lang laten groeien. Wat moeten mensen anders wel niet denken? Waarom is je stem eigenlijk zo hoog, waarom slis je? Ben je gay of zo? En kruis je benen niet als een vrouw, maar spreid ze als een man, als een echte man. Neem ruimte in, zoveel mogelijk, het liefst ten koste van anderen. 

Er zijn jongens die stiekem op jongens vallen. Jongens die eigenlijk een meisje willen zijn. Jongens die geen jongen maar ook geen meisje zijn. En jongens die gewoon af en toe willen spelen dat ze een meisje zijn. Al die arme jongens worden nog te vaak beperkt en berispt. Een jongen mag niet feminien overkomen. In deze patriarchale wereld is masculiniteit namelijk de heilige graal, dus waarom zou je dat privilege en die status verkwisten? In deze misogyne wereld wordt femininiteit juist verketterd. Vrouwelijkheid is volgens conservatieve mannen zelfs zo gevaarlijk, dat ze er alles aan doen om de kracht ervan te beteugelen.

Het nummer ‘What It Feels Like For A Girl’ (2000) van Madonna opent met een fragment uit de film ‘The Cement Garden’ (1993). Daarin zegt actrice Charlotte Gainsbourg:

Girls can wear jeans and cut their hair short

Wear shirts and boots

‘Cause it’s okay to be a boy

But for a boy to look like a girl is degrading 

‘Cause you think that being a girl is degrading 

But secretly you’d love to know what it's like, wouldn't you? 

What it feels like for a girl

Is dat het taboe dat mannen niet willen erkennen; dat ze er soms naar verlangen om in de huid te kruipen van een vrouw? Zijn ze bang dat het ze misschien te veel bevalt? Er zijn ook mannen die wél aan hun behoefte toegeven. Ze spelen de rol met verve, en voelen zich vaak sterker (en mooier) dan als ze hun opgelegde mannenrol spelen. Drag queens zoals jij zijn de godinnen van de nacht. Donkere clubs worden verlicht door jullie kleurrijke verschijning. Door de betovering van jullie performances en humor vergeten we onze zorgen. We lachen samen, we dansen samen. Een nachtleven zonder drag queens is als een fraaie museumzaal zonder kunst.

Als ik naar de talentenjacht RuPaul’s Drag Race kijk, zie ik hoeveel pijn en moeite het kost om dat kunstwerk te creëren. Baard en lichaamshaar worden geschoren, borstelige wenkbrauwen verdwijnen onder wat lijm, en mannelijke geslachtsdelen worden weggestopt. Je brengt uren door voor de spiegel; maar niet langer in het geniep, niet langer met schaamte. Zorgvuldig breng je lagen make-up op, en verandert zo de vormen van je gezicht naar een vrouwelijker gelaat. Je kocht een nieuwe outfit, of hebt die met je eigen handen gemaakt. Je zet je pruik op, je maakt de look af met glinsterende sieraden en hoge hakken, en bent klaar voor de show.

Jouw kunstvorm verdient respect en bewondering, omdat jullie een grauwe wereld meer kleur geven. Maar ik hoor helaas dat jij en je sisters nog te vaak gevaar lopen. De vrouwen van Amsterdam worden lastiggevallen door mannen, maar de ‘meiden’ van Amsterdam ook. Stadsgenoot Jennifer Hopelezz trok meermaals aan de bel, omdat zij en andere drag queens worden geweigerd door taxichauffeurs, of tijdens een rit worden geïntimideerd. Terwijl de taxi juist een veilig pantser moet zijn tegen de scheldpartijen en het geweld; op straat en in het openbaar vervoer. De nachtvlinders van Amsterdam moeten vrij kunnen fladderen.

Drag queens spelen met gender, juist in een tijdperk waarin alle gesprekken over dat thema zwaar en beladen zijn. Jullie laten jongeren zien welke vormen van genderexpressie er mogelijk zijn. Maar dat wordt door extreemrechts geframed als indoctrinatie. Conservatieve ouders komen daardoor in opstand tegen inclusief onderwijs, en tegen drag queens die onschuldige verhaaltjes voorlezen, omdat dit de jeugd zou seksualiseren. Toen Ma’Ma Queen koters voorlas in de bibliotheek van Rotterdam, stond er buiten een woedende menigte te protesteren, zogenaamd voor het welzijn van kinderen. Wie geeft er nu het slechte voorbeeld?

Het zijn sombere tijden voor vrouwen, queer personen en mensen van kleur. Onze rechten en vrijheden staan opnieuw onder druk, en we moeten ons wederom wapenen tegen die rigide, witte, heteroseksuele, cisgender, mannelijke, en vooral fantasieloze normen. Maar houd moed, lieve drag queen, en laat je door niets en niemand uit het veld slaan. Je bent zó hard nodig. Vrouwen leren mij om een betere man te zijn, maar jij leert me om een vrijere man te zijn. Dankzij jou wil ik niet meer mijn best doen om in het perfecte plaatje van masculiniteit te passen, maar mijn canvas inkleuren met alle kleuren van de regenboog – en heel veel glitter.

Liefs, Haroon