Ode aan Thea Bakker | Je was altijd Thea, maar toen je werd geboren, kreeg je de naam Theodore

Lieve Thea,

De eerste keer dat we elkaar ontmoetten was in Amsterdam Noord via je lieve vriendin Ans, het was op een opening van een tentoonstelling en tussen de kunstwerken begroette je me alsof ik de interessantste persoon in de ruimte was. Ik voelde me door jou gezien en jij liet me jou zien. Een bijzondere ontmoeting. Nog vele ontmoetingen volgde en het voelt alsof ik je al veel langer ken dan in werkelijkheid het geval is. Je sprankelende ogen, aanstekelijke nieuwsgierigheid, scherpe tong en vriendelijke energie was iets waar ik me meteen in kon vinden. Er ontstond een vriendschap met lange discussies, het uitwisselen van gedachten, angsten, gelach en zelfs echte tranen. En toen was je er opeens niet meer, te snel, te vroeg.

Tot ons aller verdriet had je een week voor Kerstmis 2023 besloten om ons definitief te verlaten. Eerst was ik boos op je. Daar heb ik nu spijt van. Je had de zeggenschap over je eigen dood en ik heb je keuze leren respecteren, zelfs begrijpen denk ik. Je bent te ruste gevonden in je huis in Amsterdam West met vijf geschreven brieven aan dierbaren naast je. 

Thea, ik mis je. Je was een lokale Amsterdamse vrouw, je verhuisde als jongvolwassene naar Amsterdam en woonde hier tot je dood op 72-jarige leeftijd. Een avontuurlijke, sportieve, intelligente vrouw met een enorme passie voor muziek. Je platencollectie was enorm en je 'muziekstoel' stond centraal in je huis. Dat was wat ik zo prachtig vond in jouw huis, de ultieme plek om te zitten en te mijmeren, te luisteren, te genieten van het leven. 

Na het overleven van een ernstig fietsongeluk in Amsterdam 2022 voelde je je nooit meer jezelf. Iemand op een elektrische fiets reed gewoon te hard en je had geen kans om aan hen te ontsnappen. Je hoofd kreeg een zware klap en je hersenen waren beschadigd. Je werkte hard om te genezen en beter te worden en er was vooruitgang, maar ook al merkten mensen het niet direct, je voelde dat je hier niet mee kon leven. Het geheugenverlies en volgens jou een vertraagd en niet zo helder brein als je jezelf normaal gesproken toedichtte.

Je was altijd Thea, maar toen je in 1951 werd geboren, kreeg je de naam Theodore. Een knappe jongen die uitgroeide tot een jonge man, maar met donkere episodes en soms zelfs verdrinkend in complete duisternis. Je fysieke lichaam klopte niet met je geest en ziel en Thea kwam eerst in het geheim naar buiten. Je verhuisde naar Amsterdam en eind jaren 70 vond je onderdak bij de Werkgroep Travestie en Transseksualiteit van de NVSH en kort daarna begon je aan het proces om officieel Thea te worden. Jezelf zijn, van binnen en van buiten. Samen met je lieve Ella reisde je naar Engeland waar jullie beiden pijnlijke procedures ondergingen om je thuis te voelen in je fysieke lichaam. Zelfs met je eigen dood was je vastberaden en toen de revalidatie na het recente ongeluk niet verliep zoals je wilde besloot je dat het nu tijd was.

Voor mij vertegenwoordig je sterke vrouwen. Een veerkrachtige vrouw en iemand die iedereen respecteerde om wie ze waren. Je was niet iemand die bekend of beroemd was, maar iemand die een verschil maakte in jouw gemeenschap en in de levens van de mensen die je ontmoette. Small talk was niet echt iets voor jou, in plaats daarvan kwam je direct ter zake en samen gingen we de diepte in. Ik resoneerde met je en daardoor ging ik van je houden. Je was eigenzinnig, bezorgd om het klimaat en om je medemensen en zo ontzettend menselijk. We vonden elkaar in het licht en in het donker. Twee vrouwen die gevechten hebben gevoerd met hormonen en een lange weg hebben
afgelegd om zich thuis te voelen. Verschillende gevechten en toch gemeenschappelijke grond en emoties. Thea, voor mij symboliseer je vrije keuze en liefde. Je hebt me eraan herinnerd dat we het recht hebben om te zijn wie we zijn en het recht om ruimte in te nemen. Als mijn medevrouw zal je altijd met me resoneren, als mijn vriendin zal je altijd bij me blijven en ik zal de gesprekken die we hadden voortzetten om mezelf scherp te houden.

Er zijn zoveel dingen die ik tegen je wil zeggen, er zijn zoveel dingen waarvan ik zou willen dat we ze nog konden delen. Je bent er niet meer, maar je gevatheid en geest zal voortleven, je was uniek en toch wordt jouw levenspad door velen gedeeld. Ik heb me laten vertellen, dat in de tijd waarin jij opgroeide, jij je vaak een freak voelde, een gevoel dat je af en toe nog steeds kon achtervolgen. Je was geen freak, je was een vrouw, een prachtig mens en ik ben er trots op dat ik je een vriendin mag noemen.

Liefs / Charlott