Ode aan Jeltje de Bosch Kemper | Arbeid adelt

Ooit was het de norm dat vrouwen niet naar school gingen, geen kiesrecht hadden en handelingsonbekwaam waren. Waar waren vrouwen nu zonder mensen zoals jij? 

In het hart van Amsterdam, in de 19e eeuw, waar alles stilstond, was jij er met jouw vastberadenheid en een hart vol moed, Je streed voor de rechten van vrouwen, zoals niemand anders dat deed. 

Gelijkheid tussen man en vrouw, dat was jouw droom,
Je vocht voor vrouwen gezond of niet, was een bron van inspiratie.
Jij gaf niet op, jouw wil was vast en sterk, 
Je schiep ruimte voor vrouwen, gaf hen een stem en werk.

Je vocht voor onderwijs, voor het doel van het verstand
Want je wist: kennis is de sleutel en een kracht voor elk land.
Door jouw inspanningen kunnen wij nu studeren,
Vrouwen vonden hun weg naar de vrijheid, we zullen jou voor altijd eren.

Geboren en getogen in Amsterdam, waar de vereniging voor ziekteverpleging uit jouw idealen voortkwam. De verpleegsters van nu staan er misschien niet zo bij stil, maar zonder jouw acties was de verpleging van nu niet zo professioneel.

In ziekenhuizen zag je ongelijkheid staan, 
Jeltje, vooral jij, zette je in om dit te vergaan. 
In de ziekenhuizen waar alleen mannen heersten,
Je bracht daar verandering in, als een van de eersten. 

Je brak het taboe, wat niemand had verwacht.
Door jou een stap vooruit, je hebt nieuwe wegen gebracht.
Waar waren vrouwen nu zonder mensen zoals jij?
In ieder geval een stuk minder vrij.