Ode aan Amsterdamse Stedenmaagd | Ode aan de Amsterdamse stedenmaagd

De Stedenmaagd

Al zevenhonderdvijftig jaar zit zij met benen wijd
Toch raakte zij in al die tijd haar sprankeling niet kwijt
Want op haar borst lag nooit een vorst te kwijlen ongevraagd
Op een hoge plecht blonk steeds het recht van onze oude maagd

Haar moeder is het water, zowel stroom als binnenzee
Eerbiedig was de dochter ja maar nooit was zij gedwee
Zie in de Amstel kwam een dam door hout en steen geschraagd
Met grachten daaromheen stond klaar de pronte stedenmaagd

Een wonder in de Kalverstraat gaf de koggevloot ruim baan
verleend door de devote pelgrim Maximiliaan 
Voortaan door hem beschut met klem was de handelsgrens vervaagd
vandaar zo schoon de keizerskroon op het hoofd van onze maagd

Zij deelde de wereld klappen uit en menig volk had vrees
Toch bleef zij zacht trots dorst naar macht en aangewassen vlees
Als overzee geplunderd werd dan was zij niet onthaagd
want al dat bloed bracht het duurste goed bij de opgezwollen maagd 

De grenzeloosheid schijnt een deugd waarmee zij zich omgordt
Doorbreek taboes met je flamoes? Dan doe je haar tekort
Maar waarlijk dat zij feestbeest is, blijkt echt niet afgezaagd
Zij gaat maar door als een tunnelboor en blijft dan toch de maagd

Toeristenschuim van heinde en ver bezoedelt nu de stad
De ziel verkleint, haar kroost verdwijnt, de allergrootste schat
Het wordt heel guur want de cultuur wordt almaar uitgedaagd 
Kom gauw naar hier voor plat vertier maar eer de oude maagd

Filips van Wetten