Ode aan Ans Meijer | Mijn oppasmoeder

Dit is voor Ans Meijer, lieve Ans, mijn oppasmoeder,

Het was de zomer van 1985, het najaar, mijn moeder ging verhuizen van de Rechtboomsloot naar de Brandewijnsteeg nr. 11. Om de hoek. Mama werd zwanger van mij, en ik ben geboren in november 1986. Mama moest na enkele maanden weer aan het werk en zocht iemand die op haar dochter kon passen. Onder ons woonde Ans, zij wilde dat wel doen. Het bleek geen toevallige ontmoeting tussen buurvrouwen, Ans reageerde op een advertentie van mijn moeder in het Amsterdams Stadsblad of iemand wilde oppassen in de Nieuwmarkt buurt.’

Ans werd mijn oppas vanaf het jaar 0. Ik ging ook naar de crèche maar het liefst was ik bij Ans. Ans vond de crèche ook maar niks. 

Ans is geboren aan de Binnen Bantammerstraat te Amsterdam, 7 december, 1944. Ze was in mijn ogen een echte Amsterdamse. Een van goud. 

Wat is dat dan, een ‘echte’ Amsterdamse? Dat is moeilijk in woorden te omvatten, maar raakt aan de kern van iemands zijn. Ze was recht voor zijn raap, had een heerlijk Amsterdams accent, maar was ook lief, gevoelig en bedachtzaam. Sprak geen overbodige woorden, had haar zaakjes op orde. 

Ik heb zelf niet veel herinneringen aan die jonge jaren. Wel herinner ik me dat ik snoeppapiertjes op de grond gooide terwijl ik in de kinderwagen zat, voortgereden door de Zeedijk. Ik werd gecorrigeerd, natuurlijk, dat kon toch echt niet. Het heeft indruk gemaakt, want ik gooi nooit iets op straat. 

Toen wij in 1990 verhuisden, ik was toen nog net 3 jaar, bleef Ans oppassen, tot aan de basisschool aan toe. Mijn basisschool de Sint-Antonius was aan de overkant van Ans’ huis. Na school, zo’n 3 dagen in de week, of tijdens de pauze, ging ik naar Ans. Dan kreeg ik een krentenbol met dikke boter en melk, of Fanta. Ik mocht ook met de barbies van Lan Kwee spelen, de dochter van haar zus Bep. Zij woonden pal naast Ans. Lan Kwee had de meest prachtige Mickey en Minnie Mouse collectie, haar slaapkamer stond er vol mee. 

Stipt om 5 uur gingen we eten, macaroni met smack, perziken op siroop, met de 5 uur show aan en Viola Holt en Catherine Keyl. Maar ook ‘The Bold & the Beautiful’. Dan zat haar man A-Cheng op zijn vaste stoel met een waakzaam oog toe kijken. Een Chinese man die ze in Amsterdam had ontmoet. Zachtaardig, niet op de voorgrond. Toen ik later eens gevoelens kreeg voor een Chinese man, wist ik al hoe laat het was. 

Toen ik ouder werd kwam het contact tussen mij met Ans wat meer op de achtergrond. Maar mama en Ans hielden contact, belde elkaar bijna elke week. Wij kregen Margrieten en Libellen en mama haalde dingen voor Ans in de stad. We zijn ook met elkaar, met Ans, Bep, Lan Kwee, mijn moeder en ik, naar euro Disney geweest. Ans bleef onderdeel van ons levensverhaal. 

Ans had altijd perfect verzorgde nagels, lang, glanzend, kleurrijk. Ik herinner me nog een moment iets van 10 jaar geleden, ik wilde mijn hart luchten bij Ans. Ik kwam binnen en ze zat aan tafel, ze had net haar nagels prachtig gelakt. Ik vertelde over mijn hartenzeer, over iemand die niet zo lief voor me was, Ans zei ‘Ik hield al van je vanaf het moment dat ik je zag.’ Recht voor zijn raap, recht uit het hart.  

Ans is niet meer onder ons. Ze is op het einde van haar leven nog verhuisd. Alhoewel dat qua zorg een verstandige keus was, betekende het ook het verlaten van haar roots en oh zo geliefde Amsterdamse buurt. Ans maakte Amsterdam tot mijn thuis, de plek waar ik van houd. Ik heb aan Ans niet een herinnering die ik zou willen missen, ze horen bij mij, bij wie ik ben geworden.

Ans was meer dan een oppas, ze was mijn oppasmoeder.

Lieve Ans, dank je dat je zo liefdevol en goed voor me hebt gezorgd. Je nagels waren mooi tot op het laatst.

Veel liefs, Jacqueline.