Ode aan De dienstmeisjes van AmsterdamZonder jullie was de stad niet
Diverse schortjes, fotograaf Florrie
Aan de dienstmeisjes van Huize Lydia
In 1927 werd Huize Lydia opgeleverd om alleenstaande vrouwen te huisvesten en om jonge vrouwen van het platteland voor korte tijd een onderkomen te bieden. Daarna zouden zij een betrekking krijgen als dienstmeisje. Deze meisjes, vaak al jonge vrouwen, kwamen drie á vier keer per week in Huize Lydia om samen te dansen, te zingen of gezellig samen te zijn. Deze avonden waren bedoeld om ook anderen dan alleen het gezin te leren kennen waar ze werkten, maar ook om ze weg te houden van de bioscoop en van mannen. Dit is een ode aan al die onzichtbare meisjes, die de stad draaiende hielden.
Je naam is Gerda,
Je naam is Else
Of ze noemen je Mies
Maar zo heet je niet
Mies, omdat dat makkelijk is
Zo heetten ze allemaal
Daar in dat grote huis.
Dat grote huis, waar je kwam te wonen
Waar je kookt, de afwas doet, de vloeren boent
Waar je de kinderen wast en voedt
Het huis waar je altijd klaar staat
Ook als ’s avonds gasten komen
Als de klok tien slaat.
Drie keer per week vrij, schortje af, en gauw
Mag je naar dat mooie gebouw
Huize Lydia, mag je dansen en zingen
Samen met je vriendinnen
Mag je niet naar de film of uitgaan met jongens
Thuis, soms, in het donker, komt hij
Mag hij niet, wil jij niet.
Je praat niet, angst, bang, gedwee
Je wilt weg, je hebt heimwee
“Je voelt je onmisbaar Je bent onzichtbaar”
Soms krijg je extra geld
Voor thuis, je stuurt het op.
Je voelt je onmisbaar
Je bent onzichtbaar
En ver, ver weg van huis.
Amsterdam vol roeswitte schorten
Zo zichtbaar op de markt, op straat
En toch, ze zien je niet lopen
Ze zien je niet staan, al zo laat
Tas vol kaas, vlees, brood en knopen
Je denkt: wat moet die stad zonder
Zonder al die jonge vrouwen
Vrouwen die de boel laten draaien
Die lakens verstellen, gordijnen naaien
Vrouwen die 1000 dromen dromen
Over later, later is geluk, later is veilig
Nu nog niet, nu nog zwoegen
Soms een compliment, soms een lief woord
Maar veilig ben je niet.
Je verdient het, geluk en liefde
Jullie, in je dwarrelende schorten
Waarin iedereen je ziet, en niet.
Honderd jaar later, laat ik jullie zien
Overlaad ik je met pluimen en veren
Zonder jullie was de stad niet.
Over
Ode van Florrie aan de dienstmeisjes van Amsterdam.
De dienstmeisjes van Amsterdam waren een onzichtbare, maar ook onmisbare groep in Amsterdam. Ze hielden als geen ander de stad draaiende. Omdat ze zo onderbelicht zijn en ook zo belangrijk waren, verdienen ze een ode.
De dienstmeisjes van Amsterdam
De dienstmeisjes van Amsterdam hielden vroeger als geen ander de stad draaiende.