Ode aan Moeder van Ellen Brudet | Soso lobi

Mama, 

De dag dat je moeder sterft, ben je geen kind meer. Ik raakte in één klap mijn beste vriendin kwijt, mijn steun en toeverlaat, mijn basis. Je hebt het helaas vaak gezegd: ‘Wacht maar tot ik er niet meer ben.’ Vijftien januari 1998 kwam die dag. Ik mis je nog iedere dag. Natuurlijk heb ik jouw verlies een plek gegeven, maar het gemis zal nooit verdwijnen en dat wil ik ook niet. Terwijl ik dit schrijf komen er direct tranen uit mijn ogen. Dit is een periode waarin ik zo graag in jouw armen zou willen uithuilen, waarin ik jou had willen horen zeggen: ‘Ellen, alles komt goed, blijf geloven in wat je doet.’ Deze woorden hoor ik nu in het spirituele. Iedere dag weer ben ik dankbaar dat ik de kracht van doorzetting van jou heb mogen erven. Je hebt veel meegemaakt en je hebt te kampen gehad met diverse lichamelijke problemen. Hierdoor kwamen er ook soms depressies naar boven, omdat je in je hoofd zoveel wilde, maar lichamelijk gewoonweg niet meer kon. En zo werd het leven soms echt niet makkelijk. Maar hoe je het iedere keer weer deed, doet me nu nog steeds verbazen. Je sloeg je er steeds weer doorheen en je kwam krachtiger terug. In de bloei van je nieuwe aanpak van het leven ging het toch plotseling helemaal mis. Helaas heeft alle ellende en je longaandoening het gewonnen van de strijd. Na jouw overlijden kreeg ik te horen dat ik dezelfde aandoening heb als jij, en in 2012 werd ik vier maanden opgenomen in hetzelfde revalidatiecentrum als waar jij zat, ook nog eens dezelfde kamer, en toen wist ik: dit moet ik anders gaan doen. 

Ik moet het anders gaan doen. Ik heb mijn mindset hondertachtig graden gedraaid en zei: ‘Mama, ik hou van je, maar ik ben niet jou en ik ben niet mijn ziekte.’ Deze kracht zorgt er tot op heden voor dat ik iedere keer doorzet, hoe zwaar bepaalde dingen ook zijn. Deze kracht heb ik honderd procent van jou geërfd. Mijn lieve moeder, de vrouw die altijd voor iedereen klaarstond en zichzelf te vaak wegcijferde als ik ergens mee zat. Dan was je dat luisterend oor, die was altijd daar. Je was het niet altijd eens met de keuzes die ik maakte in mijn leven, maar je was er tot het laatste moment voor me. Ik weet dat ik het je niet altijd even makkelijk heb gemaakt door mijn krachtige persoonlijkheid. Nu weet ik dat je mij toch altijd onvoorwaardelijk bleef steunen. Je gaf me een basis met betrekking tot het leven die ik goed heb kunnen inzetten: compassie, eerlijkheid en lief zijn voor de mensen om je heen. Het stukje assertiviteit vond jij best wel heftig. De woorden ‘Ellen, de toon maakte muziek’, snap ik nu als de beste, lieve mama. Maar mijn over-assertiviteit heeft me wel heel ver gebracht en ik weet heel zeker dat je vanboven trots op me zal zijn. En als het kon, dan zou je zeggen: ‘Ellen wees vooral over-assertief, want jouw strijd voor normalisatie en bewustwording had het zonder deze grote eigenschap nooit gered.’ Dus, mama, bedankt dat je me de vrouw maakte die ik nu ben. Ik ga steeds meer op jou lijken.  

Mijn kinderen zijn anders dan ik, maar ze zijn opgegroeid tot prachtige mannen, die de keuzes maken waarvan zij denken dat het goed is. En net als jij ben ik het met zoveel keuzes niet eens, en op een dag hoop ik dan dat zij net als ik het aha-moment zullen krijgen. Er zijn momenten dat ik smeek om jouw wijsheid en je armen omheen, want weet je: wat kan moederschap zwaar zijn. ‘Kleine kinderen, kleine zorgen, grote kinderen, grote zorgen.’ Je hebt het wel eens gezegd, maar ik hoop dat je weet dat je je om mij echt niet te veel zorgen hoeft te maken. Uiteindelijk komt het met mij altijd goed, en dat komt doordat ik van jou dit alles heb geleerd. Pas nadat je er niet meer was, ging ik jouw onvoorwaardelijke vorm van liefde voor ons echt inzien. Toen je leefde, kon het soms als overdreven bezorgdheid gezien worden, maar als diegene er dan opeens niet meer is, dan doe je het liefste moord om dat gevoel weer te kunnen voelen. Ik weet dat ik altijd bij je terechtkon met al mijn emoties en al mijn gekkigheid. Je waarschuwde ons keer op keer dat niets zo veranderlijk is als de mens. Er waren momenten dat ik dacht: ‘Jeetje mam, wat een ellende maak je mee met mensen.’ Nu weet ik dan wat je bedoelt: jij, die altijd klaarstond voor anderen, kreeg altijd weer de deksel op haar neus en een mes in de rug. Er werd misbruik gemaakt van jouw goedheid. Helaas heb ik dit zelf ook moeten ervaren, maar iedere keer zorg ik er toch weer voor, net als jij, om nog krachtiger uit deze ervaring te komen.  

Mama, steeds meer denk ik terug aan hoe jij je staande hield ondanks discriminatie, toen je koos voor een relatie met een zwarte man, mijn geweldige vader. Door jouw vastberadenheid en onvoorwaardelijke liefde ging je dwars tegen iedereen in. Je bleef altijd roepen dat je mijn vader koos om hoe hij was en hoe hij je behandelde. Je werd verliefd op zijn persoonlijkheid, niet op hoe hij eruitzag, ook al zag je heus wel dat hij gekleurd was uiteraard. Jouw drijfveer om jullie liefde te normaliseren zag ik later ook terug. Hoe je iedere keer weer boos werd omdat er niet eens speelgoed was waarin ik me kon herkennen. Je begreep dit nooit. Je bleef mij vertellen dat, hoewel de maatschappij mij andere dingen liet zien, ik toch prachtig ben en alles kan bereiken wat ik wil. Dit alles zorgde ervoor dat ik ben begonnen waar jij mee gestart was. Met Colourful Goodies wilde ik meer kleur in de wereld brengen, zodat er voor ieder kind een pop was om zich in te herkennen. En dat komt allemaal omdat jij mij dit al vroeg liet inzien. Ik heb inmiddels het systeem veranderd door mijn visie uit te dragen en ik ben dankbaar dat jij mijn spirituele leider hierin bent.  

Dertig december jongstleden werd ik 57. Een jaar lang hikte ik tegen deze leeftijd op; ik zou ouder gaan worden dan jij. Op zestien januari werd ik wakker en ik was één dag ouder dan jij. Wat een bizar tafereel is dat! Maar ik weet dat jij vanaf boven naar beneden kijkt met een big smile en zegt: ‘Ellen, jij gaat zo oud worden, want de wereld is nog lang niet klaar met jou.’ Mijn vriendin heeft een foto bewerkt waar jij en ik beiden opstaan. Beiden zijn we hier 57 jaar en toen ik deze foto kreeg, stroomden de tranen weer over m'n wangen. Dit plaatje zal ik koesteren. De rest van mijn leven, mama, dat ik jou niet meer om me heen heb, in levende lijve, daar deal ik nu al zo lang mee. Het hoort er gewoon bij. Dat gemis heb ik moeten leren aanvaarden. Het is inmiddels een groot deel van mij. Ik blijf sterk in alles wat ik meemaak in dit leven, want sterk zijn en doorgaan is iets wat jij hebt gegeven. Ik zal de wereld altijd blijven vertellen hoeveel ik van je hou, en iedereen ziet dan ook eigenlijk hoeveel ik lijk op jou.  

Je liefhebbende dochter, 

Ellen