Ode to Jacoba (Coba) Penseel - Ameling | She was like that, sociable, humorous, loving and welcoming

This text was translated using AI and may contain errors. If you have suggestions or comments, please contact us at info.ode@amsterdammuseum.nl.

Gewoon een moeder, mijn moeder, geboren, getogen en overleden in Amsterdam. Ze zag voor het eerst het licht op Wittenburg, op de oostelijke eilanden, verhuisde naar de Indische buurt en is daar ook gestorven, in het Flevohuis. Ze was sportief, korfbalde bij Archipel waar ze ook haar man, mijn vader dus, leerde kennen. Ze trouwden al vroeg en kregen een dochter. Ik ben van na de oorlog.

In de oorlog kreeg mijn moeder het zwaar. Zeker in de laatste oorlogsjaren, want ze reisde stad en land af op de fiets om voor eten te zorgen voor mijn vader, mijn zus, haar ouders en schoonouders. Want mijn vader lag met TBC in het ziekenhuis. De patiënten moesten zelf voor hun eten zorgen. Daarom kreeg ze van het ziekenhuis een brief, waarin dat stond. Die brief liet ze aan de Duitsers zien als ze aangehouden werd met fietstassen vol met eten. Dan mocht ze verder. Ook boeren kon ze met die brief overtuigen.

Ze vertelde dat toen een boer iets ging halen, zij op een stoel ging staan om worsten die aan het plafond hingen eraf te trekken. Maar dat ging niet helemaal goed. Ze duwde halve worsten in haar tas en hoopte dat de boer niet omhoog zou kijken, want daar hingen de andere helften.

Before and after the war, my mother worked at De Bijenkorf. She could imitate accents perfectly, such as Yiddish, and spoke dialect with neighbors just as easily as she spoke poshly with customers in the Bijenkorf. 
She always kept open house at the Zeeburgerdijk. She was hospitable and could tell stories like no one else, although often a bit exaggerated and smoothened.

In 1960 my sister suddenly arrived from America with her one-year-old son. "I'm staying and not going back," she said. My mother immediately quit her job to take care of her grandson so my sister could work. I moved into a tiny room that could only hold a folding bed; my sister and her infant son went into my room. It was a bit of trial and error, but no problem at all for my mother. She was like that, sociable, humorous, loving and hospitable. Many odes are written for celebrities, while an ode may well be paid to an 'ordinary Amsterdam woman', my mother.

Henk Penseel